Onze Japan reis. Met alle hindernissen onderweg

Onze Japan reis. Met alle hindernissen onderweg

Vandaag het verhaal van mijn zoon Frank, die meegegaan was naar Japan. Dit is zijn belevenis.

Zaterdagmorgen 20 oktober, vroeg uit de veren. Ons vertrek naar Japan staat voor de deur !

Mijn moeder (oma) en vader (bompa interkoi) komen rond half 8 bij ons thuis aan. Gerwin, die ons zal vergezellen tijdens de Japan reis, is er ook bij. Oma blijft op de kindjes passen zodat mijn vrouw ons naar Brussel kan brengen om daar de hoge snelheidstrein te nemen

naar Parijs (Charles de Gaulle).

In Brussel aangekomen checken we of alles in orde was met de treinverbinding. De dagen ervoor was er namelijk staking van het Franse personeel (vanwege het optrekken van de pensioenleeftijd). Ze stellen ons gerust, alles is in orde. Nog geen tekenen van een staking voor vandaag.

Gerustgesteld zetten we ons op een terrasje om een koffietje te drinken. Na een klein uurtje gaan we naar ons perron om de trein te nemen….geen trein….. Ze vertellen ons dat er toch een staking is en dat er geen trein naar Charles De Gaulle zal vertrekken. Lichtjes geirriteerd door de verloren tijd, beslissen we meteen om maar met de wagen naar Parijs te rijden. Spijtig voor mijn vrouwke maar ze zal ons weg moeten brengen naar Parijs en helemaal alleen terug moeten rijden naar het verre Arendonk.

Met de pedaal diep ingedrukt en de snelheidsmeter tussen 160-180 km/u. rijden we richting Parijs, hopende dat we nog op tijd zouden komen voor onze vlucht. Natuurlijk is het druk op de snelweg, het is wel zaterdag maar de snelweg is overspoeld door Engelse fans die naar de finale van het WK rugby gaan kijken in Parijs. Onderweg zien we ons lampje van de benzine knipperen. We zullen Parijs niet halen met deze tank. Bij het eerste station, werkte onze bankkaart niet, bij het tweede station stond er een lange rij Engelsen aan te schuiven. Bij het 3de tankstation konden we pas tanken, opnieuw veel kostbare tijd verloren. Uiteindelijk komen we in Charles De Gaulle aan. Een 30-tal minuten voor ons vliegtuig moest opstijgen.

Ondertussen was mijn vrouwtje al aan de eenzame terugtocht begonnen richting Arendonk.

Mijn vader sprak de eerste fransman aan in de luchthaven, zonder succes. Hij maakte totaal geen aanstalten om ons snel te helpen. Daarna probeerde hij het bij een jongedame, hier ging het al wat vlotter, zij stuurde ons naar haar verantwoordelijke en met bompa zijn charmes, een lach en een knipoog kreeg hij het toch voor elkaar dat we nog op het vliegtuig konden.

Na een vlucht van +- 12 uur landden we in Osaka International Airport.

Van hieruit namen we de trein met de gezegende naam "de Haruka"naar Shin Osaka ( ± 1 uurtje). In Shin Osaka namen we de Shinkansen met de romantische naam "de Nozomi" (TGV van Japan) richting Okayama. (± 45 minuten). Ondertussen probeerde mijn vader Olav (koibito) te bereiken met de telefoon, maar zijn gsm werkte niet op het japanse netwerk. Dan maar een telefoonkaartje gekocht en in de trein proberen te bellen… dit lukte ook niet om de een of andere reden. We wachtten maar af tot we in Okayama arriveerden.

De lange reis zat er op, we waren nu een 24 tal uren wakker en het was 10u 's morgens in Japan. Beste was om nog wakker te blijven tot 's avonds, zo hadden we het minste last van de Jet lag. Gelukkig stonden Olav en Paul (koibito) ons op te wachten in het Shinkansen station van Okayama. We hadden onze tegenslagen reeds gehad en dit was even een meevaller, het begin in Japan was al goed. Olav en Paul vroegen ons nog een half uurtje te wachten, want Tsjaad van Koi Kichi World was met een vlucht van KLM gekomen en zou een half uurtje later dan ons aankomen in Okayama, zo konden we allen samen naar ons hotel.

Even opfrissen in het hotel en we stonden weer paraat. De dag was nog jong en Olav nam ons mee naar de Momotaro Koi Farm.

Olav is hier kind aan huis en is goed bevriend met Maeda-san en zijn zoon Daisuke. Misschien leuk om te weten dat in Japan de "u" soms niet wordt uitgesproken. Daisuke word zo Daiske, Matsue wordt Matse en Sensuke (van de Sensuke bloedlijn) wordt Senske.

Aangekomen bij Momotaro liet Olav ons de 100 ton binnenvijvers zien met prachtige koi van +80 cm.Hier zaten vooral klantenkoi die niet te koop waren of koi die niet te betalen waren.

Prijzen vanaf 4 miljoen Yen, dit is ongeveer 25 000 euro per visje. Daarna gingen we naar de 1500 ton binnenvijver kijken. Wow, niet normaal en nooit gezien.Er zaten makkelijk 100 koi in van +80 cm, de een al mooier dan de andere. Kohaku, showa's, sankés, we werden meteen verwend met al dat moois. Op de achtergrond hoorden we het kletteren van het water door de bakkishowers. Prachtig staalhard water, zo helder dat je makkelijk tot op de 3 meter diepe bodem kon zien.

In het volgende koihuis zat Maeda-san de tosai kohaku van dit voorjaar te selecteren. Het selecteren was toch wel behoorlijk streng, 1/4 mocht doorgaan met groeien, de rest ging in de "bucket of death" zoals Paul ons vertelde. Hier werd geen energie meer ingestoken.Zo stonden er enkele bakken vol met sankés, kohakus en showas die geselecteerd moesten worden.

De volgende dag begonnen we opnieuw bij Momotaro Koi Farm. Na een begroeting bij Maeda san en zijn zoon Daisuke kregen we de quarantainebakken te zien waar de laatst geharvestte nisai zaten. Deze waren pas binnengehaald en werden voor onze ogen gekeurd.Mijn vader was ongeduldig en vroeg al meteen aan Olav wat die en die vis kostte.

Olav, wat kost die? Kan je dat eens vragen? Heb je het al gevraagd? Olav moest mijn vader enkele malen bedaren en vertelde dat dit zo niet werkte in Japan.

Eerst haalde Maeda-san er alle vrouwtjes uit. Daarna de beste vrouwtjes uit alle overgebleven vrouwtjes.De Japanners laten zich niet opjagen en doen alles rustig en secuur, met veel respect voor de koi. Daarna mocht mijn vader enkele vissen kiezen en werd hiervoor een gezamelijke prijs gemaakt. De eerste aankoop was een feit: 1 kohaku en 1 sanke waarvan de sanke volgend jaar zeker wordt gebruikt als mannetjes oyakoi in zijn nieuwe bloedlijnen, en de kohaku zal in januari ingezet worden in de All Japan Show, omdat deze veel kans maakt om te winnen volgens Maeda.

Daisuke, Maeda-san's zoon vertelde ons dat ze die namiddag een mudpond gingen oogsten en of we dit wilde bijwonen. Dit lieten we ons natuurlijk niet passeren. We mochten mee eten bij Momotaro. De alombekende rijst met curry…. Lekker hoor.

Na het eten trokken we naar de mudpond.

Daar werd de ene na de andere prachtkoi uit de blubber gehaald. Mijn oog viel op een vrouwtjesshowa en mijn vaders oog op een ander geweldig vrouwke. Deze vrouwelijke showa zou in staat zijn om als showa door te groeien tot 90 cm, en zelfs om mee te dingen in de grote prijzen in Japan. Wij gaven hem de naam "Daishiro" naar de bloedlijnen van deze koi "Dainishi" en "Shiro Showa". Een topkoi MOET een naam hebben.

Na de aankoop van Daishiro heb ik ook mijn kans gewaagd. Met een klein hartje vroeg ik aan Maeda San wat de prijs was voor deze koi en zoals verwacht was het ver boven het budget voor mij. Ik vertelde hem dat het voor mijn vrouw was en dat mijn budget beperkt was tot …..Yen. Maeda san lachtte eens en schudde toen mijn hand, de deal was rond.

Gelukkig had mijn vader die dag al wat koi gekocht en kon ik zo meeprofiteren van de reeds goed geluimde Maeda-san. Ik heb de koi kunnen aankopen waar mijn oog op viel toen ze uit de mudpond kwam. Dat is toch de droom van elke koiliefhebber?

De derde dag reden we naar Oyama, Takigawa, Ikemoto en Sakai.

Oyama is een heel vriendelijk klein kwekertje van een jaar of 35. Hij begroette ons vriendelijk en liet ons enkele koi zien die we reeds gekocht hadden voor we afreisden. Daarna kochtten we nog wat showa's bij hem. Oyama vertelde ons het verhaal van zijn oyakoi. Ze was ouder dan hijzelf, rond de 40 jaar. Het beni was al verbleekt maar met haar 100 cm was het toch een imposante koi om te zien.

Van Oyama reden we naar Takigawa waar onze medereizigers enkele koi kochtten. Takigawa is ook een zeer vriendelijke, vrolijke man. Ikemoto en Kato-san waren ook aanwezig en hielpen hem met het oogsten van enkele koi Het was een vrolijk 3-tal, ze hadden er blijkbaar veel lol in om samen te werken. Ikemoto vertelde ons dat hij nog mooie doitsu had zitten dus reden we even met hem mee. Eerlijk gezegd was dit ons ding niet. Tosai van 15 - 20 cm die nog zoveel moesten veranderen. Ikemoto is een hobbykweker en heeft naast de koi nog een hoofdberoep.

Tegen een uur of 4 reden we nog door naar Sakai Fish Farm.

De grootste kweker met verschillende koihuizen. We werden daar niet echt verwelkomd, ze keken ons eigenlijk niet eens aan. "Tirez votre plan" zoals we in het belgisch zeggen. (trek uw plan, of bekijk het maar...) We hebben daar dan ook geen vis gekocht.

De volgende dag bezochten we Takeda en Yamatoyo.

Takeda was een maand voorheen gestorven en zijn schoonzoon en neef rundden de koihandel. Het was een beetje je eigen ding doen, er waren bakken waar ze de prijs wel van wisten en anderen niet. We wandelden over smalle balkjes over een heleboel quarantainebakken. Moeilijk handelen, maar uiteindelijk kwamen we er uit en hadden weer een deal. Een yondan kohaku van maar liefst 90 cm.

Daarna richting Yamatoya. Voor mij en mijn vader de favoriete kweker die bij ons bovenaan de lijst stond om te ontmoeten. Een supervriendelijke man met prachtige koi. Eerst nam hij ons mee te eten en daarna mochten we zijn mudpond mee oogsten. De onderhandelingen liepen in het begin stroef en even leek het of we geen betaalbare koi konden aanschaffen.

Mijn vader werd wat vervelend, dit was een van de kwekers waar we voor kwamen en we konden geen deal sluiten.

De onderhandelingen werden wat harder en uiteindelijk lukte het ons om toch 2 vrouwtjeskohaku en 2 mannetjeskohaku aan te schaffen. 2 vrouwtjeskohaku zullen nog een jaar in Japan blijven om als sansai naar ons toe te komen. Na het aankopen van de koi trakteerde Yamatoya-san opnieuw op een avondmaal. De man is ongeveer 60 en leert zelf engels met een zakcomputer. Olav praatte in het japans, maar Yamatoya-san stond erop

dat er in het engels werd gepraat. Zo kon hij ook bijleren. Toch mooi voor een man van die leeftijd.

Donderdag was het Momotaro veiling dag.

De sfeer was gemoedelijk in de morgen, maar dat was stilte voor de storm. De koi werden om beurten in een bowl voorbijgereden. Het bieden kon beginnen.Voor we het begrepen, waren er reeds 3 koi geveild. De toppers gingen voor enkele miljoenen yen weg. (1 miljoen yen = 6500 euro). Diverse koi gingen over het miljoen yen de deur uit. Mijn vader was hevig, het bloed kookte weer, dit was echt iets voor hem. Het bordje stond al naar boven voor de koi eraan kwam. Nu moesten we nog even zien welke we te pakken hadden, dit was niet eenvoudig om in de drukte alles correct te noteren. Alles ging in het japans en zeer snel.

Op het einde van de dag kregen we een lijst met de koi die we hadden kunnen kopen. 13 stuks, toch niet slecht.

Na de veiling kregen we nog kobe vlees dat moest gekookt worden in een bouillon van groenten.

De laatste dag was aangebroken

We hadden vandaag een reis van 250 km voor de boeg We reden richting westen naar de kwekers Matsue en Ehara. Bij Matsue werden we ontvangen met koffie. Bij de vissen aangekomen viel ons oog op enkele tancho's en enkele prachtige doitsu. De nisai doitsu waren dit jaar uitzonderlijk groot. Tussen de 50 en 55 cm.Na de verkoop mochten we nog even naar de oyakoi kijken van Matsue. Het doitsu vrouwtje was maar liefst 85 cm, voor een doitsu verschrikkelijk groot. Ook kregen we Miko te zien, een kohaku die enkele jaren voorheen de All Japan Show had gewonnen. Miko was in een S veranderd, helemaal krom gegroeid, zonde van zo een prachtkoi.

Matsue trakteerde ons op een etentje en van daaruit reden we verder naar Ehara. Ehara gaf de indruk niet zo blij te zijn met ons bezoek. Ze waren net koi aan het oogsten die toch niet zo'n goed verblijf hadden gehad in de mudpond. We mochten zelf wat rondkijken en in één van de bakken viel ons een prachtige sansai yamabuki en sansai shiro utsuri op. We hadden voor onze reis al enkele vissen gekocht die we ook nog even bekeken toen we daar waren.

Nog enkele posters meegekregen en toen konden we onze 250 km opnieuw in omgekeerde richting afleggen. In de wagen praatten we nog wat na over de week die gepasseerd was.

Een berg van nieuwe informatie en kennis doe je op in zo'n weekje Japan. Mijn vader heeft tijdens de reis niet veel geslapen. 's Avonds na het eten moest alles nog op de site

geplaatst worden. Foto's en fimpjes, ook nog een verslagje van de dag.

Nu zijn we een week later.

De visjes zijn donderdag gearriveerd. We konden nu terugzien wat we in die week hadden aangekocht. Prachtige koi, stuk voor stuk, met elk een eigen verhaal. Bij het bekijken van sommige koi komen herinneringen terug van ons verblijf in Japan.

Frank Borgmans

Laat Een Reactie Achter

Nog geen reactie

Openingsuren

Zaterdag: Van 11.00 tot 14.00 uur.
Wil je later op zaterdag komen, maak dan even een afspraak
Zondag: Van 10.00 tot 12.00 uur, of nadien op afspraak.

Overige dagen: op afspraak.
GSM: +32 (0)478 36 74 74

Koi v/d week

2402001

sanke 2402001
inlove funny surprised sad angry thumbsup yesimage/svg+xml noimage/svg+xml