Waar is Rini gebleven

Waar is Rini gebleven

• Bompa Borgmans
• Nog geen reactie
• 30 Dec 2013

Nog altijd vragen mensen zich af waar Rini is gebleven. Rini was een gezellige lotgenoot van Interkoi, maar is al geruime tijd uit het beeld verdwenen.

Nog regelmatig krijg ik daar vragen over. Het beste kan ik dit beantwoorden met een reportage die een jaar of 2 geleden is geschreven in één of ander karperboek, dat ik hier even voor je neerpen. Op deze manier zul je begrijpen dat Rini vooral is teruggegaan naar zijn oude liefde, namelijk het karpervissen. Dit is zijn verhaal:

Hij schreef sinds 1977 maar liefst vijf verschillende karperboeken, waaronder Het Grote Karperboek (1990). Dit standaardwerk geldt met zes herdrukken en meer dan 40.000 verkochte exemplaren als het meest legendarische Nederlandstalige karperboek ooit. Daarmee is hij dé grondlegger van de moderne karpervisserij in de lage landen en de inspirator van talloze karpervissers. We hebben het natuurlijk over Rini Groothuis (68). In 1993 hing hij zijn karperhengels aan de wilgen, maar sinds vorig jaar staan die weer stevig in de hengelsteunen aan de waterkant.

Een weekje vissen op het Franse Lac du Der in 1993 luidde definitief mijn ‘visloze’ periode van bijna zeventien jaar in”, zegt Groothuis als we eind juni aan een fraaie Brabantse plas zitten. “Het sluimerde al langer en was eigenlijk een kaars die langzaam uitging.

In die tijd merkte ik dat ik steeds minder uitdaging in mijn visserij vond. Het avontuur, de mystiek en de prikkel ontbraken; en dat is nou net heel belangrijk binnen een hobby.” Groothuis had destijds demeeste interessante karperwateren in binnen- en buitenland wel zo’n beetje gezien en het vuur doofde.

“Bovendien waren mijn kinderen de deur uit en kon ik het niet maken om mijn vrouw telkens alleen thuis te laten zitten. De vraag waarom hij dan niet gewoon besloot wat minder vaak te gaan vissen, wordt resoluut beantwoord. “Ik was een ‘alles of niets visser’ die altijd voor het maximale wilde gaan. Met minder vistijd moest ik daar te veel concessies aan doen.”

Zoals de cover van dit Visbladk je al deed vermoeden, is Groothuis recent echter weer aan het vissen geslagen. “Inmiddels ben ik met de VUT en kreeg zodoende weer wat meer vrije tijd. Eigenlijk was het op initiatief van mijn zoon Patrick (39, maar als jeugdige knul al in diverse van Rini’s karperboeken te bewonderen, dat we in het voorjaar van 2010 weer eens gingen vissen.

Hij wilde zijn kinderen graag eens mee uit vissen nemen.” Patrick die speciaal voor deze reportage is aangeschoven – inclusief hengels – beaamt de woorden van zijn vader. “Aanvankelijk deden we die paar voorjaarssessies af als een ‘incident’. Totdat ik in augustus vorig jaar een maand verlof kreeg van mijn werk. En toen bleek het toch wel weer erg gezellig om samen met mijn vader regelmatig naar de waterkant te trekken.”

De heren Groothuis begonnen aanvankelijk heel relaxt weer lekker een beetje methet pennetje te vissen op de fraaie Brabantse plassen. Rini: “Maar dan zie je plots wat 30-ers zwemmen en komt dat aangeboren jachtinstinct verdorie toch weer naar boven.” Ook Patrick was weer helemaal verkocht toen hij dat voorjaar op een Belgisch water een 52-ponder ving. Op de pen, vlak voor de kant en op nog geen metertje water.

Om een lang verhaal kort te maken: Rini en Patrick pakten ook het statische (vastlood) vissen weer op en in oktober 2010 stond de gezamenlijke teller op elf karpers. Daarvan passeerden er niet minder dan zeven de 30-pondsgrens. En dat in korte priksessies op niet al te gemakkelijke wateren. Het moge duidelijk zijn: de heren hadden de smaak weer te pakken!

Toch wil Groothuis senior graag wat mogelijke misverstanden uit de wereld helpen. “Natuurlijk vang ik graag grote karpers en vis ik het liefst opwateren waar je er een dikke aan kunt krijgen. Hier niet zo ver vandaan is bijvoorbeeld onlangs het nieuwe Nederlandse karperrecord gevangen, maar ik heb niet meer de behoefte om daar dan fanatiek op te gaan vissen.

Tegenwoordig relativeer ik liever. Dat bloedfanatieke van voorheen voel ik af en toe nog wel opborrelen, maar ik ga hoofdzakelijk met de flow mee.” Want hoewel hij echt niet vies is van dikke vissen, lijkt het naar zijn mening tegenwoordig wel heel erg om de kilo’s te draaien.

“Het heet nog altijd vissen, en niet vangen. De essentie blijft de vis: kennis van de leefwijze van dat beest en aan de hand daarvan jacht maken op die vis. Dat vind ik vissen. Neem nou dat nieuwe wereldrecord schubkarper. Je leest telkens vangstverslagen, maar daarin wordt helaas nooit echt ingegaan op de aard van het water. Waarom kon die schub daar zo groot groeien? Dat is toch ook waar het om draait?”

Naast het karpervissen heeft Groothuis sinds kort ook nog een ander type visserij opgepakt. Dit betreft het vissen op steuren op betaalwateren in Nederland en Duitsland. Zichtbaar enthousiast licht hij toe: “Man, die beesten zijn wel zo ontzettend sterk. Veel sterker nog dan een karper. Als je niet oppast sta je gewoon twintig minuten zo’n vis te drillen.”

Gezien de discussie over betaalwatere, van de laatste jaren, zijn we natuurlijk reuze benieuwd naar Rini’s mening over deze commerciële viswateren. Kans om antwoord te geven, krijgt hij echter niet. Vanuit het niets begint zijn oude Delkim pieper te jengelen. Een karper heeft kennelijk zijn boilie van een ondiep plateautje onder de kant weg gesnoept.

Zijn lichte Hardy stok buigt als een hoepel zodra de vis het wijd op zwemt. “Kijk nou toch; dat is toch schitterend?! Tegenwoordig wordt er vaak onnodig zwaar gevist, terwijl je met dat materiaal gewoon concessies doet aan het vangstplezier.” Een paar minuten drillen en een fraaie spiegelkarper van een pond of 14 verder, gaat zijn aas opnieuw te water en pakken we het onderwerp betaalwater weer op.0

“Je hebt in mijn optiek goede en slechte betaalwateren. In het algemeen juich ik de ontwikkeling van de betaalwateren alleen maar toe. Zelf ben ik – en velen met mij – bereid om wat extra’s te betalen voor een stukje veiligheid. En daar is niks mis mee. Want laten we wel wezen: een visvakantie moet ook ontspanning bieden.

Er zijn tegenwoordig helaas genoeg voorbeelden op te noemen van allerlei gespuis dat denkt zich aan de openbare waterkant alle rechten op te kunnen eisen. Op betaalwateren zit je doorgaans een stuk veiliger. Als het water daarbij goed wordt beheerd, is er in mijn ogen niks mis mee.”

Maar wat verstaat hij dan onder ‘goed beheer’? “De centrale vraag vind ik: hoe ver gaat de beheerder om bezoekers te lokken? Een water kan best behoorlijk wat karper bevatten, zolang er maar een balans is tussen het voedselaanbod en de -consumptie van de aanwezige karpers.

Te veelkarper is absoluut niet goed en leidt vaak zelfs tot slechtere vangsten. Het water krijgt dan geen kans meer om zichzelf als het ware te recyclen van de ammoniakproductie. Daarom zie ik wel wat in periodieke en onafhankelijke kwaliteitsonderzoeken van de betaalwateren in binnen- en buitenland. Je creëert dan meer bewustzijn bij de beheerder en tegelijkertijd ook meer marktwerking. En daar zijn vis en visser de winnaar van.” In die kwaliteitsonderzoeken zou volgens Groothuis dan ook moeten worden gekeken naar een ‘veilige’ en gecertificeerde levering van vis.

Gevraagd naar een kijkje in de toekomst van de Nederlandse karpervisserij doet Groothuis nog een opmerkelijke uitspraak. “Mijn voorspelling is dat binnen een paar jaar de eerste karpers van chips of transponders worden voorzien. Dit zodat ze via GPS te volgen zijn. Misschien ook als remedie tegen visdiefstal, maar vooral ook als middel in de almaar doorgaande zoektocht naar de meest effectieve manier om die karper te vinden en te vangen. Als dat scenario in de toekomst werkelijkheid mocht worden, dan zou ik dat erg jammer vinden.

Daarmee is de charme van het karpervissen toch zogoed als helemaal verdwenen. Een beetje mysterie moet er wat mij betreft altijd wel in blijven hoor. De karpervisserij heeft zich op het technisch vlak stormachtig ontwikkeld, maar de basis was, is en blijft ‘watersense’!” Ondanks alle technische ontwikkelingen was, is en blijft watersense de basis van de karpervisserij.

Ondertussen heb ik een facebookpagina van Rini geopend onder de naam Nishikigoi Symfonie, want dit is zijn laatste boek dat hij heeft geschreven. Niet over karpers ditmaal, maar wel over koi. Hier kan je af en toe wat info vinden over Rini zelf, aangevuld met wat recentere foto's, en de mogelijkheid om zijn boek te bestellen.

Tevens beantwoord Rini nog altijd de vragen onder het item vraag het aan Rini, waar hij ondertussen al 730 vragen heeft beantwoord. Op deze manier is hij toch nog niet helemaal van het toneel verdwenen.

Wie nog eens graag zijn bulderende stem hoort, kan die via deze link, nog altijd een stem van formaat.

Meer afbeeldingen