Hij kwam, hij zag en nam een duik in het water

Hij kwam, hij zag en nam een duik in het water

• Bompa Borgmans
• Nog geen reactie
• 14 Sep 2017

Ongeveer 1100 km is Parma verwijdert van Arendonk. Een heel eind om even naar koi te komen kijken.

Zijn eerste woorden waren dat hij zenuwachtig was, want ik was beroemd volgens Fabio, alhoewel dat gevoel mij niet bekend is, ik voel me absoluut geen beroemdheid.

Blijkbaar hebben buitenlanders een andere mening, maar laat dit oordeel maar in het midden, het is totaal niet belangrijk ! Fabio volgde mij al meer dan 2 jaar en hij herkende iedere koi die ik had rondzwemmen, zo dikwijls had hij ze bekeken. Toch mooi als je zulke klanten hebt of niet ?

Ik vroeg hem dan ook of de koi in het echt ook waren zoals ze voorgesteld werden op de website, wat hij beaamde, en dat doet me plezier. Het is een heel gedoe en kunst om alles uptodate te houden, ik denk dat dat wel eens onderschat wordt. Het is ook zonde dat ik niet zoveel koi meer had zitten en dat de meest indrukwekkende koi al weg waren, maar hij was nog steeds onder de indruk.

Fabio wou eindelijk de koi wel eens van dichtbij zien, maar ik wist niet dat hij dit letterlijk bedoelde, tot er iets gebeurde dat niemand wil dat er zal gebeuren. Als ik een koi bowl leg ik het schepnet altijd op de zijkant van de vijver, zodat ik de koi in de sok kan scheppen om hem in de bowl te zetten.

Nu viel het schepnet toevallig in het water, en vermits dit een schepnet was met een aluminium steel, zakte deze langzaam naar de bodem. Niet erg, want dat gebeurt wel meer, en dan kan ik het er bij het net eruit nemen, maar Fabio wou het schepnet vlug bij de stok vastpakken om het niet te laten zinken.

Nu weet iedereen die bij mij geweest is dat ik een soort verzinkte omheining op de zijkant heb staan, maar die staat niet vast. Blijkbaar dacht Fabio van wel en leunde hierop. Doordat de stok verder naar beneden zakte leunde hij ook verder naar de vijver toe, en je begrijpt wat er gebeurd is.

Hij viel met zijn klikken en zijn klakken in het water…

Het spijt me, maar ik kon mijn lach niet inhouden. Ik zie het beeld nog voor me en deze nacht werd ik plots wakker, dacht aan het voorval en begon weer hardop te lachen…ik herken dit, want ik had het ook ooit meegemaakt bij de vijvers van Hirasawa…

Ik had langs de ene kant medelijden met Fabio, maar kon het niet laten om af en toe een grijns te toveren op mijn gezicht. Gelukkig had hij wat reservekleding bij, en met een T-shirt van Momotaro dat ik nog had hangen, kon de inspectie van koi verder gezet worden.

Hij had een aantal koi in optie gezet, en heeft ze allemaal goed gekeurd met de nodige aandacht. Tenslotte nam hij er 2 mee naar Parma. Blijkbaar wordt, net zoals in Spanje trouwens, minder geld uitgegeven aan koi, of staat het niveau van de koihandel op een lager pitje, iets wat trouwens bekend is.

De prijzen die ik echter moet hanteren passen minder goed in het aankoopritueel van de dealers in Italië, waardoor het moeilijk wordt om de koi die ik aanbied aan te kopen. Het risico is dan te hoog. Nu dat kan, maar ik ben altijd van mening dat je moet kunnen laten zien wat je verkoopt.

Ik besef ook dat het risico veel hoger is, maar dat is nu éénmaal de kracht van de verkoop. Maar laat ons niet bezighouden met de verkoopsstrategie van anderen. Feit is dat hij bijzonder blij was met de aankoop van zijn 2 koi, de laatste oshiba van Okawa en de laatste showa van Isa uit een serie van 10, die trouwens al 3 jaar bij mij rondzwemt.

Dit zijn de aankopen die een plaatsje onder de zon krijgen, want ik veronderstel dat het klimaat in Parma stukken beter zal zijn dan hier.

Ik heb nog een filmpje gevonden van een aantal broers van deze showa, en het is ijdele hoop om te vragen voor updates, maar het zou toch mooi zijn als je info zou kunnen ontvangen van de broers….je weet echter nooit.

Fabio was uiteraard gefascineerd door andere koi die we gebowld hebben. Hij was geweldig onder de indruk van deze jonge selectie, meestal Momotaro uiteraard, gespekt met enkele Taniguchi. Zeg nu zelf, dit is toch een bowl om van te dromen, en met een prijskaartje tussen de 700 en 1000 euro zeker geen dooddoenertje.

De kohaku van Momotaro stak hem de ogen uit, maar helaas te duur, het ging boven zijn budget.…spijtig…maar dat vind ik niet zo erg. Ik verkoop graag, maar deze kohaku blijft goed ontwikkelen en verbeterd ieder jaar...

Ik heb echter het gevoel dat hij bijzonder positief was over de koi die hij gezien had, en nadat hij zijn telefoon die mee in het water was gedonderd, hersteld had, kon hij terug vertrekken naar Parma, Ik hoop dat het hem lukt met zijn zaak in Parma, want hij gaf op mij een eerlijke en gedreven indruk.

Koi verkopen is en blijft plezant, toch zeker als ze af en toe een duik maken in het water. Addio Fabio, spero che tu sia tornato a casa proprio ora…

Meer afbeeldingen