Ochtendstond heeft goud in de mond

Ochtendstond heeft goud in de mond

• Bompa Borgmans
• 3 reacties
• 09 Oct 2022

Dit waren niet mijn woorden maar was een reactie op de foto die ik gepost had in het bijzonder gewaardeerde facebook verhalen systeem. Onvoorstelbaar hoeveel mensen je ermee bereikt, maar of het nuttig is, blijft een open vraag. We doen in ieder geval mee met de show.

Ja, het was een zware dag. Om 4 uur even opstaan is net iets vroeger dan wanneer ik normaal wakker wordt, maar erg vind ik dat niet. In mijn vorig leven was dat schering en inslag. Ik moest voorbereidende werken doen om gasten te ontvangen die koi kwamen ophalen.

Het werd dan ook een hele ochtend koi kijken, kiezen en inpakken. Ondanks dat het rond 7.30 uur al wat lichter begon te worden is het eerste filmpje nog in duisternis gehuld. De GC-NA21-11162 is één van de mooiste golden corn die ik in mijn bezit heb momenteel. Tenminste dat vind ik ervan, en meerdere mensen beginnen de schoonheid van deze soort toch te appreciëren.

Ook bij Kristofer is er twijfel of hij een golden corn mee naar Zweden zou nemen of niet. Twijfel is nooit goed, en ondertussen werden er andere koi bekeken. Zijn oog viel plots op een shiro utsuri van Omosako, een koi die vorige week ook in het oog viel van Henco, maar die voor een andere koi koos. Ditmaal was het raak. 

Een orenji karashigoi stond ook op de verlanglijst. Ik koos voor hem de beste orenji eruit en die was zojuist uit de serre meegebracht. Met zijn 58 cm een heuse potentiële jumbo die zeker niet zal ontgoochelen. Ze werden samen verpakt en in een laatste filmpje nemen ze afscheid van Arendonk.

Het heeft lang geduurd eer  ik deze shiro kan verkocht krijgen. Ze zijn ondertussen al meer dan een jaar in mijn bezit, en ik krijg er niemand warm voor. De kwaliteit verbetert echter zienderogen, en zijn het dan misschien geen toppers, het zijn heel degelijke betaalbare koi. De overblijvende 2 shiro zullen misschien niet snel verkocht worden, maar beter worden ze in ieder geval, en dit ondanks het feit dat ze bij een dealer zitten. Uiteraard is een privé koikichi stukken beter, en dat zal ik volgend jaar laten zien als ik een update krijg van deze shiro. Ze werd nu 61 cm gemeten, ik ben benieuwd.

Ik zou wat goedkopere tosai willen hebben om van te leren en op te volgen. Kristofer had de 9 overblijvende tosai gezien die ik onlangs aangeboden had. Moeilijk om daar een toekomst in te voorspellen. Dat ze groot worden, daar ben ik zeker van. Dat ze mooi worden is af te wachten. Enkele zullen positief ontwikkelen, andere zullen verdwijnen in de algemeenheid. Ik zie er toch nog enkele die zeker niet zullen ontgoochelen. Na een korte onderhandelingsronde werd de deal op een correcte manier gesloten, en de 9 verhuizen naar Zweden.

Dan werd het stilaan tijd voor de grote kanonnen. De heerlijke adult champion van de show in Arcen blijift bijzonder mooi om naar te kijken en de beloftevolle toekomst staat erop geschreven. Het zou mooi als deze zijn weg zou vereffenen tot een goed resultaat. We zullen het hopelijk nog meebeleven.

De 85 cm grote ogon van Momotaro is een beest van een koi. Dankbare koi zijn het die niet alleen groot worden, maar ook nog eens een bijzonder fijne uitstraling hebben in de vijver. Ik heb er nu nog eentje van zwemmen. Daar zoek ik nog een klant voor. Ook 80 cm ondertussen en zeker de moeite om te bekijken. Vandaag of morgen zal ik er wel een klant voor vinden.

Een dijk van een koi, een soort waarvan ik de naam zelf heb verzonnen, namelijk karayama, de samentrekking van karashi x yamabuki. Een variatie van Takigawa waar ik altijd en nog enorm plezier van heb gehad. De 2 grootste zwommen hier nog rond en zijn met hun 87 cm niet van de minste. 

Eentje kwam er uit het bestand van onze Willy die gestopt was met koihouden. Kristoffer had de vrije keuze om er eentje van te kiezen. Ik moet hem dankbaar zijn, want hij koos die karayama, waarbij ik wist dat de andere door een andere klant geliefd werd. Neen hoor, ik heb hem volledig de vrije keuze gelaten, en ik vertelde hem ook de waarheid over de mogelijke andere koper. Zijn keuze was definitief en nadat ik een filmpje stuurde naar de mogelijk andere klant werd deze verkoop ook bezegeld. Ik was hem dan ook heel dankbaar.

Dat koihouden ook vriendschap vertegenwoordigt is een feit. Soms heb je wat wrevel en jaloezie, maar vriendschap is ook een wezenlijk onderdeel van de hobby. Voor een vriend van hem kocht hij een grote koi. Niet duur, want ik had haar in de countdown gezet, en veel geld moest ik er niet voor hebben. De matsuba van Otsuka was een geschikte koi om zijn vriend die graag grote koi zag  cadeau te doen. Ik hoop dat zijn vriend er blij mee zal zijn.

Na een lange reis van om en bij de 13-14 uur kreeg ik rond 12.30 uur een filmpje aan van de aankomst van de koi in Zweden. Ze werden tijdelijk in een quarantaine bak geplaatst, en Kristofer beloofde me om een meer degelijke film later te maken. Alles was goed aangekomen, dat stemde me blij, want ik moet de koi verpakken en dat schept toch een bepaalde verantwoordelijkheid, toch zeker van deze jumbo van bijna 90 cm. Ik zal mezelf maar weer een speekmedaille geven.

Ondertussen was het 10 uur geworden en de zon begon er weliswaar door te komen. Enkele koi die uit de serre kwamen zou ik overzetten naar de vijver waar de kleintjes uit kwamen, zodat de vijver opnieuw in het bezit zou genomen worden door enkele koi.  Tegelijkertijd kwamen er nieuwe klanten opduiken en die waren blijkbaar gecharmeerd van deze kohaku.

Het is nu natuurlijk een geschikt moment om te onderhandelen en na enkele overtuigende cijfers werd de deal gesloten. Twee van de 4 kohaku verdwenen in een plastic zak naar hun nieuwe verblijfplaats, een gewone kohaku en een ginrin kohaku van Momotaro.

Nu was de vijver weer onderbezet, en ik vond niet beter dan 5 orenji karashigoi bij de overige te plaatsen, zodat de vijver weer volzet is.  Man man man, wat een beesten... neen monsters worden dit. Ik heb er willekeurig 5 uitgepikt en even gemeten, maar ze hikken zonder problemen tegen de 50 cm. Vooral de huid en de body is een plezier om naar te kijken. Gisteren werden er nog 5 verkocht aan Marinus, maar ik heb er nog een groot deel. Misschien te veel ingekocht, maar dat doet er niet toe. Ze zullen vandaag of morgen wel hun klant vinden.

En dan heb je mijn vriend Jan. Trouw zoals hij is komt hij iedere zaterdag of zondag even op bezoek. Geloof het of niet, hij is begeesterd door de golden corn....vergeef het hem. Hij zou doodgraag een aantal van deze golden corn in zijn restaurant zetten zodat de mensen er van kunnen genieten. Maar hij durft niet goed.

Het restaurant is niet de ideale plaats voor koi omdat de mensen er langs komen en de kinderen natuurlijk altijd met de koi willen spelen. Geen optimale situatie dus. Bovenstaande serie zijn ook de duurdere exemplaten, maar ik heb ook nog een zestal andere exemplaren en die zouden eigenlijk uiterst geschikt zijn. Deze zijn wat kleiner, rond de 40 cm en prijstechnisch ook geschikter.

Jan is echt verliefd op deze soort, en als ze niet zo duur waren, dan zou ik ze aan hem schenken, maar ja, zo kan je geen bedrijf runnen natuurlijk. Hij zal van zijn hart toch eens een steen moeten maken want hij wil de 6 echt in zijn bezit krijgen. Zijn grote vijver van 65 kuub zit vol, en het idee is aan het rijpen om enkele grotere koi weg te doen. Ik hoop dat het hem lukt, want eenvoudig is het niet, dat weet ik maar al te goed.

Tja, het wordt vandaag een lang verhaal, maar we zijn nog niet aan het einde van ons latijn. Jan Hendrik kwam zijn voer en koi enzymen ophalen. Zoals het de gewoonte is, komen de mensen naar de koi kijken. Een  koi aankopen was niet de bedoeling. 

Toen Jan Hendrik in vijver 1 de koi aan het bekijken was, vroeg  hij me plotseling wat dat lilliputtertje daar nog in de hoek deed ! Ik was verbaasd, want normaal waren alle kleine koi weg, dat kon eigenlijk niet. Deze moet me dan ontsnapt zijn, want anders was deze mee naar Zweden verhuisd. Ik keek nog even mijn foto na van de 9 koi die Kristofer gekocht had en deze stond er dus echt niet bij. Hij is me ontsnapt.

Dan koop ik hem zei Jan Hendrik, en zo gezegd zo gedaan. Dit is nog een showa van de Sakai reeks, dat kan ik zo zien. Hij was 29 cm, en daarmee de kleinste momenteel die ik nog had. Niets kopen als je bij Interkoi komt is geen garantie om met lege handen naar huis te gaan....maar Jan Hendrik was er bijzonder blij mee en hij zwom al lekker rond tussen de anderen in zijn vijver wist hij me achteraf te mailen.

Zo dat was een lange boterham vandaag, dat zal wel weer veel boze gezichtjes opleveren. De vijvers worden geledigd en er zal plaats gemaakt worden voor de nieuwe series. Ik moet nog even melden dat ik vandaag aanwezig ben vanaf 10 uur, maar ik moet tijdig naar huis wegens andere verplichtingen. Dus ik moet ten laatste om 11.30 uur vertrekken. Maar je bent natuurlijk altijd welkom.