De Winter. Wat nu? (deel 4)

De Winter. Wat nu? (deel 4)

• Bompa Borgmans
• Nog geen reactie
• 06 Dec 2010

Van koi die in de winter in onverwarmde vijvers door de lage watertemperatuur langdurig niet gegeten hebben, valt het spijsverteringssysteem stil. De aanmaak van enzymen komt tot een halt evenals de peristaltische bewegingen van de darmen. De koi verkeren in een fase dat ze niet meer in staat zijn om voedsel op een adequate manier te verteren.

Het spijsverteringskanaal moet weer op gang worden gebracht als de watertemperatuur stijgt en u uw vissen wilt voeren. Dat gaat echter niet een-twee-drie. De darmen hebben stil gelegen en moeten nu weer opstarten. Het kan enkele dagen en evenzo vele voerbeurten duren, voordat het spijsverteringsstelsel gegenereerd is.

Van belang is dat u het weer goed in de gaten houdt. Het heeft geen zin om te voeren op een zachte winterse dag – en we zijn daartoe maar al te snel geneigd – als er de dagen daarop een strenge vorstperiode in het verschiet ligt die de watertemperatuur weer doet dalen. Onze koi blijft steken in een buik met voedsel dat onverteerbaar wordt, hetgeen kan leiden tot darmverstoppingen, leverinfecties en alle daaraan verwante kwalen.

Het is goed om ook rekening te houden met de lichtpenetratie. Koi zijn gevoelig voor het ritme van dag en nacht en de daglengte. Op donkere dagen is de daglengte virtueel korter dan op zonnige winterdagen en dat gegeven vertaalt zich in een verlaagde c.q. verhoogde darmfunctie.

Het belangrijkst is het voedsel zelf. Om de darmen op een verantwoorde manier op te starten, is alleen licht verteerbaar voedsel gewenst. Dus geen eiwitrijke pellets met een zwaar aminozurenprofiel, bijvoorbeeld een restje van uw 40% eiwitrijke zomerpellets dat u nog heeft overgehouden. U speelt dan figuurlijk met vuur als het om de gezondheid van uw koi gaat.

Dat deden wij als karpervissers van “the old school”ook in het begin van de jaren tachtig. Een misrekening van jewelste, zo bleek. Een nieuwe aassoort voor karper was overgewaaid uit Engeland. Men noemde dat aas een boilie. Het waren deegballetjes die waren gekookt en die vervolgens na afkoeling een harde schil kregen. Dit aas deed voor karpervissers een nieuwe wereld ontstaan. Hier een aassoort waarmee je zeer ver kon werpen en voeren, op plaatsen die je voorheen niet kon bereiken; een aassoort dat lang intact op de bodem bleef liggen zodat de karper de gelegenheid kreeg de voerplek te vinden en een aassoort zo hard, dat niet-gewenste vissen als voorn en brasem ze nauwelijks konden consumeren. Een aassoort dus exclusief voor onze prooi.

Onze filosofie was om deze boilies zo eiwitrijk mogelijk qua deegsamenstelling te maken, zodanig dat de karper erop kon leven en groeien. Het natuurlijk voedsel zou dan naar de achtergrond gedrongen worden en we zouden zo onze vangsten dramatisch kunnen verbeteren.

Die filosofie bleek een juiste. Onze boilies werden een belangrijke gang op het menu van de karper. Voor de samenstelling van het deeg gebruikten we als ingrediënten zeer eiwitrijke melkderivaten, zoals caseïne, lactalbumine en caseïnaten. Die ingrediënten hebben een eiwitpercentage tot 90% en een aminozurenprofiel waarop het etiket “voedzaam maar zwaar verteerbaar” bij wijze van spreken stond geplakt.

Waar wil ik met dit verhaal nu naar toe? Welnu, menig karpervisser gebruikte dat zware aas ook in de winter, zich niet realiserend dat de vis deze voedzame hap wel eens niet zou kunnen verteren. De gevolgen waren niet misselijk. In het voorjaar vonden we talrijke karpers met opgeblazen buiken, drijvend op het water. Na wat pathologische oefeningen bleken de darmen vol met een stinkende, rottende boiliepulp…..

Deze anekdote geeft aan hoe belangrijk licht verteerbaar voedsel is voor een koude karper. En dat geldt niet in het minst voor een koude koi. Om de darmen weer op gang te brengen voer ik zelf bij voorkeur met Misimar Speciaal, terwijl het normale wintervoedsel bestaat uit de Winterbites van Nedkoi. Dat is verantwoord in de winter voeren tot een minimum van 8 graden Celsius. Dat het voer vers moet zijn is duidelijk. En dat het voeren in hele kleine porties moet gaan, zal niemand verbazen. Ik verkies in de winter altijd zinkend voer, zodat het energieverbruik van de koi tot een minimum beperkt blijft.

De perioden van voeren kunnen we het beste afstemmen op de activiteit van de koi zelf.

Veelal liggen ze geparkeerd op de bodem of hangen ze apathisch in half water. Het heeft geen nut ze nu te voeren. Maar er zijn dagen dat door hele kleine temperatuursveranderingen, luchtdrukwijzigingen of meer licht of misschien wel door de stand van de maan, ze ineens gaan zwemmen. Dan kunnen ze – rekening houdend met de weersvoorspellingen - op een veilige manier een graantje van de dis meepikken.

Wordt vervolgd

Rini Groothuis

.