Japanreis april 2017

Japanreis april 2017

• Bompa Borgmans
• Nog geen reactie
• 13 May 2017

Nadat ik steeds wat serieuzer werd met de koihobby en telkens de nieuwsitems volgde van Luc en verhalen las van andere dealers, leek

het mij ook geweldig om eens naar het land van de machtige koi af te reizen.

Gewoon om eens te zien hoe dat allemaal in zijn werk gaat, en er ook vooral veel van te leren. Nou, zo gezegd zo gedaan, informatie gevraagd aan Luc, wat zijn de

kosten, welke tijd van het jaar, wat gaan we daar doen, wie gaan we bezoeken en mag ik überhaupt mee?

Gelukkig mochten we mee, met we bedoel ik m’n moeder en ik, want toen ik vertelde wat m’n plan was vond ze het zelf ook leuk om mee te gaan, zo vaak kom je namelijk niet in Japan!

We zijn dus met z’n drieën gegaan van 15 t/m 22 april. Luc zei dat alles geregeld zou zijn , dat je nergens druk om hoeft te maken en dat je niks zelf hoeft te regelen. Op zich is dat lekker, maar ook een beetje gek want het enige wat we wisten, was wat we gingen doen en naar welke stad we gingen. Maar goed, het was ook wel weer spannend en verrassend.

Deze reis stond in teken van de tancho showa voor mij, dit was namelijk nog de enige vis die ik heel graag in m’n vijver wilde. Ik had m’n zinnen er niet op gezet want Luc had mij al meerdere malen gezegd dat goede tancho showa’s erg moeilijk te vinden zijn, en als ze te vinden zijn, dat ze niet te betalen zijn. Ik verwachtte dus niet al te veel hiervan.

Dag 1:

We hadden tickets geboekt voor een directe vlucht van Amsterdam naar Osaka, deze vlucht zou normaal zo’n 11 uur duren. Helaas kregen we een aantal dagen voor vertrek te horen dat de vlucht geannuleerd was, wat waarschijnlijk te maken had met het te lage aantal passagiers dat op die vlucht zat. Helaas, niks aan te doen, we moesten via Parijs en daar overstappen op de vlucht naar Osaka, die overigens wel helemaal vol zat.

Na een lange vlucht in helaas een verouderd toestel met gedateerde films en series kwamen we eindelijk aan in Osaka. Vanuit het vliegtuig was al te zien dat het heerlijk weer was en dat het een prachtig land was met veel beboste heuvels/bergen.

Eenmaal geland kreeg ik meteen een sms’je dat er iets fout was gegaan met een van de koffers in Parijs en dat die dus niet op de bagageband zou verschijnen. Ik dacht eerst dat het om mijn eigen koffer ging, maar het ging om de koffer van m’n moeder (gelukkig). Na wat papierwerk ingevuld te hebben, gingen we door naar de shinkansen, op naar Okayama.

Wat mij heel erg opvalt is dat alles in Japan heel erg gestructureerd is en alle treinen op tijd rijden. De NS kan hier nog heel veel van leren.

Aangekomen in Okayama was het 10-15 min lopen naar het hotel, bloedheet want het was 25 graden en ik had een lange broek en dichte schoenen aan. Eenmaal in het hotel aangekomen kregen we alle drie een kamer naast elkaar op de 10 e verdieping.

De kamers waren klein, maar heel fijn. We konden helaas pas om 2 uur op de kamer. Na een power-nap van een uurtje ben ik met m’n moeder nog even naar kurakuen gelopen. Dit is een hele grote buitentuin in Okayama.

Ook hebben we nog het kasteel van Okayama gezien, maar dit viel erg tegen, want het had een hele rare neppe tekening aan de buitenkant en de binnenkant was ook niet echt interessant. De tuin daarentegen was wel heel erg mooi, en hier hebben we ook een aardig tijdje in rondgelopen.

Hier ook de eerste koi gespot van de reis, alleen niet de koi die wij graag zien. Op een gegeven moment hoorden we een groep vogels heel hard kraaien, dat moesten natuurlijk de Japanse kraanvogels zijn !

Net als de tancho koi is dit een hele mooie indrukwekkende vogel, alleen is die door de natuur gemaakt en onze tancho door de mens. Hierna weer teruggegaan naar het hotel en aan het eind van de dag nog gegeten met z’n allen. s Avonds vroeg gaan slapen want morgen staat de veiling van Momotaro op het programma!

Dag 2:

Veiling Momotaro! Deze begon om 10 uur en we gingen dus rond de klok van 9 uur weg met deauto. Onderweg nog even snel gestopt bij de 7/11 voor een ontbijtje.

Eenmaal aangekomen werden we hartelijk ontvangen door Maeda San en Daisuke. Alle vissen stonden al klaar in de vaten die waren opgezet, hier zaten goede tosai in, en ook een tancho showa met een aantal tancho sanke. Het was zeker geen slechte, maar ik was er niet weg van.

Toen ze eenmaal verkocht werden gingen ze met z’n 9en weg, dus zin had het ook niet om ze aan te kopen. De veiling ging door en de echte goede vissen gingen voor idiote prijzen weg, en dat te bedenken dat die prijs de inkoopprijs zou zijn en er nog een heleboel geld bij opgeteld moet worden voordat de klant hem kan kopen.

Dat is mij ook wel duidelijk geworden hoe lastig het is, voor in ons geval Nederlandse dealers, (maar eigenlijk in heel Europa) om goede vissen aan te kopen voor een niet al te hoge prijs. En met de Aziaten op de markt wordt het alleen nog maar lastiger. Respect ook naar alle dealers toe, want je moet toch de hele dag in die warme kas zitten wachten op de vis die jij wilt hebben.

De veiling bijwonen is namelijk erg leuk, maar heel eentonig en wordt op een gegeven moment zelfs saai. En dan is het heel leuk dat je gewoon rond kan lopen en in principe overal naar binnen mag in elk koihuis om even een kijkje te nemen.

En wat zitten er in sommige huizen een gigantische vissen zeg! Hele grote yamabuki’s, ze zijn als zwemmend goud. Geweldig om te zien, ook leuk om te zien is dat er bij elke vijver een biologisch filter over bijna de hele lengte van de vijver staat en hierna door een bakkie shower teruggaat naar de vijver, vooral heel veel zuurstof in het water dus.

De lunch was ook heel goed geregeld met allemaal tafels, elk met een gas barbecue erop. En gelukkig was het overdekt, want het regende pijpenstelen. En niet even een paar minuten, maar gewoon een paar uur. Er was meer dan genoeg te eten en je kon kiezen uit een soort groentesoep, rijst en dan lag er nog een schaal met vlees en groente om op de BBQ te leggen, was erg lekker.

Na de lunch weer verder gegaan met de veiling, en aan het eind was er nog een vat met grote mannen. En ja hoor, er zat een grote tancho showa bij van 70 cm. Ik had niet verwacht dat deze mannen nog kwamen, en dacht, kijkend naar de vissen dat het vrouwen waren.

Vrouwelijke body’s en veel ook vrouwelijk beni, hierdoor dacht ik totaal geen kans te maken op de tancho showa. Totdat Olav mij vertelde dat het mannen waren, wat mij toch gek genoeg wel hoop gaf, gezien menig koi-hobbyist ze voor vrouwen zouden uitmaken. Dus ik besloot de stoute schoenen aan te doen en een gok te wagen.

Ik gaf Luc een seintje en een limiet om te gaan bieden, en begon al een beetje zenuwachtig te worden. Na een aantal kohaku en sanke die ook aangekocht werden, was mijn tancho showa aan de beurt. M’n hart zat in m’n keel, want dit was toch wel een goeie, en dit was wel een hele mooie kans natuurlijk.

Luc had mij het biedingsbordje gegeven, maar even later vond ik dat toch niet handig aangezien ik het nog nooit gedaan had en dus nul ervaring had. Dus uiteindelijk heeft Luc geboden, en het werd toch nog wel een beetje spannend qua prijs, maar het is uiteindelijk toch gelukt! Ik was mijn droom vis rijker en was helemaal in de wolken zo blij was ik, mijn dag kon niet meer stuk !

Hierna hebben we van alle aangekochte vissen een filmpje en foto’s gemaakt, zodat jullie ze allemaal konden zien. Daarna zijn we naar huis gegaan en hebben we ’s avonds nog lekker Koreaans gebarbecued, waar ze heerlijk vlees en rijst hebben. Dat was dag 2, en morgen weer naar de volgende veiling, namelijk Sakai !

Dag 3:

We begonnen zoals eerder weer vroeg, het was namelijk zo’n 1,5/2 uur rijden naar Hiroshima. Eenmaal aangekomen, kon je meteenzien hoe groot de farm eigenlijk was. En de veiling was in het grote nieuwe koihuis vlak naast de weg.

Ik moet wel zeggen dat er een hele andere sfeer hangt dan bij Momotaro. We werden namelijk helemaal niet welkom geheten door Kentaro Sakai, Luc vertelde later dat dit komt omdat we niet het grote geld binnen brengen voor hem en daarom niet belangrijk zijn.

Heel jammer want het geeft mij in ieder geval al meteen een ander beeld van deze kweker. Voor de rest is het principe van de veiling hetzelfde alleen gaan hier bij Sakai alle vissen door elkaar en zit er totaal geen (logische) volgorde in. Dit maakt het natuurlijk heel lastig voor dealers omdat ze de hele tijd alert moeten zijn.

Let je even een paar minuten niet op, dan kan het zomaar zijn dat je de vis waarop je wilde bieden voorbij is geweest en is verkocht. Dit doet Sakai natuurlijk heel slim.

De vissen die hier verkocht werden gingen gemiddeld een stuk duurder weg dan bij Momotaro, de vissen waren op zich niet heel veel beter dan bij Momotaro, maar je ziet wel duidelijk dat mensen graag een naam kopen in plaats van de vis.

Begrijp me niet verkeerd want de vissen zagen er toch goed uit hoor, waar ik van houd bij Sakai is dat eigenlijk elke vis een mooie kop heeft die in proportie is.

Ik was blij dat ik die dag een korte broek en slippers aan had want toen de zon doorkwam was het bloedheet. Ook nog even buiten rondgelopen om te kijken in andere koihuizen, maar helaas zat alles achter slot en grendel.

Uiteindelijk zijn we wat eerder weggegaan, want Luc zag het niet meer zitten om nog iets aan te kopen. De betere vissen werden namelijk gewoon voor teveel geld verkocht, dan krijg je ze gewoon niet meer verkocht.

’s Avonds weer lekker wat gegeten, een soort all-you- can-eat idee, de hele tafel stond namelijk vol met eten. Ja er werd goed voor ons gezorgd ! Morgen Taniguchi, we konden wat later weg en dus konden we ’s ochtends een lekker ontbijtje nemen beneden in het restaurant.

Dag 4:

Taniguchi day! Na lekker ontbeten te hebben, zijn we naar Taniguchi gereden, het was lekker zonnig maar er stond veel wind. Dat mocht de pret echter niet drukken want we wilden kijken hoe de tosai zich ontwikkeld had en hoeveel er female of male waren.

Ook keken we naar de nisai of ze naar huis moesten of dat ze nog een jaar in de mudpond zouden gaan. Maar goed, we begonnen dus bij de tosai. Taniguchi San had ze al in aparte netten gedaan, de mannen gescheiden van de vrouwen.

Een van zijn werknemers hielp ons met het meten, filmen en fotograferen van de koi. Het ratio man/vrouw was goed, 18 vrouwen, 7 mannen. Dat zijn cijfers waar we blij van worden! Helaas was er 1 overleden, dat is altijd vervelend maar kan natuurlijk altijd gebeuren.

De tosai zagen er goed uit, en Luc was tevreden, ook niet geheel onbelangrijk. Bij de nisai was het even zoeken naar alle vissen, bleken er een aantal vissen in een ander koihuis te zitten. Uiteindelijk alles op film en foto gezet.

19 Anderen blijven nog een jaar in de mudpond. Er zat in datzelfde koihuis ook een geweldige sanke, hele mooie body, geweldig sumi en een huidkwaliteit om u tegen te zeggen. Zo zie ik ze graag!

We mochten haar nog even op de film zetten, en zijn nog de resterende schulden af gaan lossen bij Taniguchi en nog even gaan kijken bij het nieuwe koihuis wat in opbouw was. Heel apart om te zien dat de bakken daar paars waren, het antwoord wat hij gaf toen we vroegen waarom die paars waren was, ik kon niet kiezen tussen zwart en blauw.

Ach ja, keuzes maken is ook moeilijk. Maar het zal wel te maken hebben met bekendheid, en anders zijn dan de rest om op te vallen. 2 weken vanaf toen en dan zou het af zijn. ’s Avonds weer Koreaans gebarbecued omdat het de vorige keer zo lekker was.

Dag 5:

Was helaas de laatste koidag, maar wel een hele leuke! We gingen namelijk weer naar Momotaro om klantvissen te bekijken, of deze nog een jaar zouden blijven of dat ze mee naar huis zouden gaan.

Veel hele goede koi gezien, met als kers op de taart Lion Queen. Ze is heel erg achteruit gegaan en is nu krom, dun en zelfs een beetje lelijk geworden. Maar het was wel geweldig om deze bijzonder mooie koi (in haar jonge jaren) te zien.

Ook nog de 1500 ton vijver gezien, dat is echt niet normaal hoe groot die is, dat is niet te omschrijven. Hij was nu leeg, maar Luc vertelde mij dat ’s winters de klantvissen in gehouden worden wanneer ze uit de mudpond komen.

En we waren op de juiste plek op de juiste tijd, want Adam vertelde ons dat ze sansai aan het selecteren waren voor de mudpond, en ook waren ze oyagoi aan het selecteren voor de toekomst. Er zaten geweldige koi tussen, en Luc pikte de beste eruit want die waren niet te koop, dit waren oyagoi.

Dit was zeker bijzonder om mee te maken, je moet maar net geluk hebben dat je er bent. Op de terugweg zijn we nog langs Old Boy geweest om de beroemde Momotaro curry te eten! Verdomme wat was dat lekker zeg, had er zo nog 2 borden vanop gekund.

Toen het op was zijn we nog even naar binnen gegaan waar de speciale auto’s tentoon gesteld stonden. Gelukkig was het open! En man, net als de koi bij Momotaro stonden hier ook weer hele speciale auto’s die er allemaal tip top uit zagen.

Toch het enige jammere vond ik dat er in bijna alle auto’s nieuwe speakers en boxen zaten. Het is wel te begrijpen maar het zou die auto veel meer karakter geven als alles origineel was.

Toen zei Olav nog dat aan de overkant van de weg nog een garage vol stond met Ferrari Dino‘s. Nou als je een beetje verstand heb van auto’s weet je dat dat een van de meest zeldzame auto’s ter wereld is. En hij heeft er een garage vol mee!

We konden daar niet in, maar het idee alleen al!

’s Middags zijn m’n moeder en ik nog naar Himeji geweest om nog even het mooiste kasteel van Japan te bezoeken, dat wordt tenminste gezegd. Het was ongeveer een half uurtje rijden met de trein, dus dat was heel goed te doen.

Je kon het al heel mooi zien liggen vanaf het station en er was heel goed heen te lopen. Mooi was het zeker en erg groot, zeker als je de op schaal nagemaakte stad zag. Het moet een heel veilig gevoel gegeven hebben om daar binnen die grote muren te wonen. Je kon helemaal tot bovenaan lopen alles met de trap en alles zonder schoenen want die moesten uit bij binnenkomst.

Het waren aardig wat verdiepingen maar het was het zeker waard. Het gekke vind ik wel dat in allebei de kastelen waar we zijn geweest, het interieur ontbreekt. Er staat gewoon serieus helemaal niks in dat gebouw, geen teksten, geen beelden, geen oude harnassen of iets in die richting. Heel apart maar het zal wel een goede reden hebben, ik weet hem in ieder geval niet.

’s Avonds weer lekker gegeten en de dag erna hadden mijn moeder en ik een vrije dag voor we zaterdagochtend heel vroeg naar huis gingen.

Dag 6:

De aller laatste dag. We hadden een dag vrij en dus besloten we naar Hiroshima te gaan om het museum te bekijken, eigenlijk geen leuke afsluiter van zo’n geweldige reis, maar het is wel goed om gezien te hebben en zeker ook wel interessant.

We zijn er met de tram heen gegaan, en na wat gepiel met betalen kwamen we erachter dat je pas moest betalen als je uit de tram stapte. Gelukkig was het goed weer, anders was het idee nog triester.

Eenmaal in het museum was het toch maar klein, het was heel erg druk waardoor het toch nog wel een tijdje duurde voor je erdoorheen was. Veel spullen uit die tijd, afgescheurde kleding van mensen en kinderen, ringen.

Ook indrukwekkend om ‘the dome’ te zien, dit is het gebouw wat nog steeds overeind staat sinds de atoombom. Er wordt geloofd dat de atoombom precies boven ‘the dome’ ontploft is en dat de schok dus het minst was precies onder de bom. Hierdoor was het een van de weinige gebouwen die nog overeind stond in die tijd, en nu staat het er dus nog steeds, heel bijzonder.

Hiroshima is echt een heel stuk toeristischer, dan Okayama en in dat opzicht is het heel fijn om in Okayama te zitten, vind ik in ieder geval.

Op de terugweg zijn we terug gelopen naar het station zodat we ook nog iets van de stad konden zien, onderweg kom je heel veel overdekte winkelstraten tegen, wat een heel gezellig gevoel geeft. Hier zat nog een dierenzaak waar je puppy’s kon kopen.

Echt niet van deze wereld, die puppy’s zitten daar dus allemaal alleen in een kooitje waar de temperatuur om de een of andere reden standaard op 27 graden staat.

Belachelijk dat dit nog bestaat, maar ja wat doe je er tegen.. Eenmaal terug in het hotel nog een uurtje chillen en ’s avonds hebben we bij een soort Amerikaans wegrestaurant lekker steak gegeten.

En dat was dan het eind van de reis. ?De reis terug was heel plezierig goed op tijd en zelfs een half uur te vroeg.

Luc bedankt voor deze geweldige ervaring, ik hoop het nog eens over te kunnen doen! Wie weet win ik de reis wel met de open deur dag…hahaha….

Meer afbeeldingen