Het leven van een Koikichi

Het leven van een Koikichi

Velen onder U zullen het misschien al gelezen hebben, het verhaal van enkele koikichi in het magazine Koi van december-januari 21-22, nummer 159. De betrokkenheid van deze koikichi met interkoi is toch van wezenlijk belang, en daarom is het misschien mooi om het verhaal hier even te plaatsen bij koiliefhebbers die het magazine niet ontvangen.

EERST NOG EVEN MEEDELEN DAT IK MORGEN NIET AANWEZIG ZAL ZIJN

Het magazine wordt uitgegeven door de NVN of het officieel orgaan van de nishikoi vereniging Nederland www.nvn-koi.nl en www.hollandkoishow.nl. De betrokkenen zijn vrij bekende jongens, waaronder Wiechert die regelmatig in Arendonk op bezoek komt om eventueel te helpen. Hij zet zich ook in als bemiddelaar in zijn regio om hun bij te staan in hun keuze voor koi.

Het is mogelijk dat hij misschien in de toekomst eventueel het Noorden van Japan ofwel Niigata zal bezoeken om voor zijn klantenkring koi aan te kopen. Dit is zijn leven, het is alleen af te wachten wat de toekomst brengt, want met de  online veilingen en verkooptechnieken is niets nog een zekerheid. Wie Wiechert niet kent kan ook zijn nieuwsitem eens lezen: ik ben Wiechert

Zijn compagnon en vriend is Alexander die je ook op de foto's zult herkennen, en die gisteren vader is geworden van een dochter die hij Tess genoemd heeft. Gedreven door het virus van de koi zijn beide gedreven koikichi. Dit is het verhaal dat Wiechert geschreven heeft:

Hoe mijn Koi-virus ooit begonnen is !

In mijn vorig verslag heb ik jullie verteld hoe ik met het Koi virus in aanraking ben gekomen. Ik wil jullie nu graag iets gaan vertellen over mijn belevingen van mijn Japan reizen en hoe ik verder de Koi hobby beleef. 

Ongeveer 12 jaar geleden was het zover, mijn eerste reis naar Japan zou gaan beginnen. Ik moest ‘s ochtends vroeg bij de zaak KOI-S-ENTER komen om vanuit daar met mijn toen betreffende collega te vertrekken richting Schiphol. Toen ik aankwam op de zaak hebben we eerst een bakje koffie gedaan en nog wat besproken met de eigenaar over de eventuele inkoop die er gedaan zou worden. We stapten in de auto en reden richting Schiphol. Na zo’n 1,5 uur rijden kwamen we aan en ontmoetten onze medereizigers.

De medereizigers voor deze week waren Rainier Jansen van Koi Import Jansen en team Shinji Paul en Eddy. We stelden ons voor, namen een biertje voor de dorst en stapten daarna in het vliegtuig. De reis waar ik met spanning naar uitkeek kon beginnen. Na een lange vlucht van ongeveer 11 uur landden we op Tokyo. Toen we onze koffers hadden gekregen kocht Rainier voor ons de treinkaartjes voor de reis naar Nagaoka. We liepen naar het perron en het eerste wat me opviel was dat alles perfect geregeld was; zo stopte de trein precies voor onze voeten waar we moesten gaan staan en kwam deze op de seconde precies aan.

Voordat we in konden stappen werd de trein zorgvuldig schoongemaakt en werden de stoelen omgedraaid met de rijrichting mee. Na een rit van een klein uurtje was de eerste stop Tokyo centraal. We stapten uit en moesten eerst twee hoge roltrappen af, daar ben ik even stil gaan staan om me te oriënteren. Het krioelde hier van de mensen, het was net een mierennest, zo snel liepen ze door elkaar, heel bijzonder. De volgende trein kwam natuurlijk weer op de seconde af op tijd aan dus stapten we in voor het laatste stukje naar Nagaoka.

wiechert en alexanderDeze rit duurde ongeveer zo’n 1,5 uur. Toen we aankwamen begon het donker te worden en stond onze exporteur Olaf van Koibito klaar met de auto. Na elkaar begroet te hebben stapten we bij Olaf in de auto om naar het hotel in Ojia te rijden. We hebben snel onze koffers op de kamers geplaatst en zijn snel een hapje gaan eten. Na een lekker diner en de nodige versnaperingen zijn we gaan slapen. Ik weet nog dat ik niet kon wachten voordat het weer ochtend werd, want dan kon ik eindelijk de eerste vissen en Koi-huizen zien.

Na een goede nachtrust en een goed ontbijt reden we om half negen weg richting de eerste kweker. Dit was Hirasawa en hij zat in een oude GROTE sporthal. Ik wist niet wat ik zag, zo groot en zoveel bakken. Deze kweker had meer vis dan water. Hier werd natuurlijk direct gekeken of er nog wat voor ons tussen zat, maar dit kon natuurlijk haast niet missen met zoveel vis. De eerste prijzen werden gevraagd en de eerste vissen werden aangekocht.

Zo zijn we die dag nog naar meerdere kwekers geweest en hebben een tal van vissen aangekocht. We moesten tussendoor ook een keer tanken met de auto. Dit is mij altijd bijgebleven; we stopten bij de pomp en er kwam een wat oudere man aangerend die eerst een keer boog. Hij vroeg ons wat we wilden. Rainier vertelde de man dat de auto volgetankt mocht worden. De man tankte de auto vol, maakte de asbakken schoon, ging met een doek over het stuur en maakte ook nog eens de ramen schoon.

Toen de auto volgetankt was pakte hij de betaalpas aan en ging naar binnen om te betalen. De man kwam na een klein poosje terug en gaf de pas aan Rainier. Op dit moment regende het erg hard en de man liep naar de weg toe, ging op de weg staan en vertelde ons dat we konden rijden en dat de weg vrij was. We reden de weg op en groetten hem. Na ongeveer 200 meter, voor we een bocht doorgingen, keek ik achterom en zag de man nog in de regen staan. Hij boog nogmaals totdat hij ons niet meer kon zien. Dit zal ik nooit meer vergeten Zo zeg ik vanaf nu altijd tegen iedereen die ik dit verhaal vertel: “Als we in Europa maar eens tien procent van het respect, van wat de mensen in Japan voor elkaar over hebben, meekrijgen dan zal de wereld er heel anders uit gaan zien.”

Zo heb ik hier nog wel een leuk voorbeeldje van. We zitten ‘s avonds met ons vieren op de hotelkamer een paar blikjes bier te drinken. De blikjes die op waren zette ik op de vensterbank voor het raam, omdat de prullenbak wel erg klein was (of waren het nu te veel lege blikjes….). De volgende dag na de Koi hunt kwam ik op onze hotelkamer en zag ik alle blikjes nog staan met een plastic zakje eroverheen. Ik keek mijn collega verbaasd aan en vroeg hem of hij wist wat hier de bedoeling van was en zijn antwoord was dat hij het ook niet wist. Dus ging ik maar eens twee kamers verder naar Rainier om het aan hem te vragen. Ik vertelde Rainier het verhaal en hij moest direct heel hard lachen. Ik vroeg hem wat er was en hij zei dat ze de zakjes over de blikjes deden om het drinken wat er nog in zat op een later moment te kunnen opdrinken. Heel bijzonder dit.

wiechertOp een van de inkoopdagen had Rainier afgesproken met Yoshijuki Hirasawa om een paar grote eenkleurige vissen te bekijken. De kweker vertelde ons dat we naar zijn buitenbassins moesten rijden en dat hij er ook aan zou komen. Eenmaal boven in de bergen aangekomen, stapten we uit en liepen naar drie grote gekoppelde vijvers die in elkaar overliepen. In deze vijver zaten denk ik wel 200 vissen van 80-100cm. Wat was dit een bijzonder gezicht zeg, zonder omheining of camera’s.

Hier kunnen we ons in Nederland toch niks van voorstellen. De kweker kwam na een kleine tien minuten aanrijden en vroeg aan Rainier om wat voor vis het moest gaan. Rainier vertelde hem dat hij graag een grote Chagoi en een grote Karashigoi wilde zien. De kweker trok zijn waadpak aan, pakte zijn schepnet en grote bowl en stapte het water in. Hij had heel snel twee vissen (monsters) in de bowl en liet ze aan ons zien. Na een prijsafspraak kochten we deze vissen. Zo hebben we deze week veel kwekers bezocht en zijn we goed geslaagd met onze inkopen.

Zo heb ik dit elk jaar erop mee mogen maken om de inkopen van KOI-S-ENTER van dichtbij te kunnen zien. 

Maar toen kwam er een jaar dat mijn collega ermee stopte en ander werk ging doen. De eigenaar vroeg aan mij: “Wiechert, zou jij het nu alleen willen doen voor ons?” Ik antwoordde hem dat ik dat wel wilde doen. Ondertussen vond ik het best spannend, want je moet met het geld van een ander soms best moeilijke beslissingen nemen. Gelukkig wilde er dat jaar ook een vriend van me mee om de inkopen te doen. We gingen zoals gewoonlijk weer naar Schiphol, maar ditmaal hadden we een tussenstop op Helsinki.

Alles verliep goed, totdat we op Helsinki zaten. We liepen samen naar de gate, want dan kon er niets misgaan, toch? Eenmaal aangekomen bij onze gate moesten we nog een uurtje wachten voordat onze volgende vlucht zou vertrekken naar Tokyo. Ik zei tegen mijn vriend: “Kom, we halen een biertje en roken een sigaretje in de ruimte naast de gate”. Het begon er al aardig druk te worden met Japanse mensen en na enige tijd stapten de eerste mensen in het vliegtuig. Mijn vriend zei: “Kom, moeten we niet instappen?” Ik antwoordde: “Nee joh, we wachten tot het laatste moment en dan stappen we in.” Uiteindelijk konden we namelijk nog lang genoeg in het vliegtuig zitten. De laatste passagiers stapten in en wij gingen ook naar de incheckbalie.

De vrouw erachter groette ons en vroeg om onze tickets en paspoort. Eenmaal gegeven zei ze tegen ons dat we bij de verkeerde vlucht stonden en dat deze vlucht naar Osaka ging. Ik zei tegen de vrouw: “Deze vlucht gaat toch naar Tokyo?” Ze vertelde ons dat de gate was verwisseld van nummer. Dit hadden wij niet gehoord in de rookruimte waar we zaten. Ik dacht dat ik door de grond zou zakken. Ik vroeg de vrouw wat nu te doen. Ze zei tegen ons dat we naar de balie van Finair moesten gaan en het verhaal daar moesten vertellen. Eenmaal aangekomen bij de balie stonden er wel vijftien mensen die hetzelfde probleem als ons hadden. De vrouw achter de balie vroeg me wat er was en ik deed haar het verhaal. We moesten helaas 24 uur wachten in Helsinki voor de volgende vlucht.

We kregen een diner bon uitgereikt en een hotelovernachting, wat eigenlijk best netjes was. Na een paar uur gebaald te hebben zijn we gaan eten en naar het hotel gegaan. Toen we daar op onze kamer zaten kwam ik er opeens achter dat er in Tokyo een taxi voor ons klaar zou staan. Die zou ons naar Nagaoka brengen, waar ons hotel voor de rest van de week bevond.  Dus heb ik Mischa Koeiers van MR Nishikigoi (onze exporteur) direct opgebeld met de mededeling dat we onze vlucht hadden gemist en dat er een dag later een taxi moest komen.

Mischa moest eerst hard lachen, maar vertelde dat er een dag later geen taxi kon staan op de vluchthavenwiechertTokyo Narita. We moesten met de trein die ik nog nooit alleen had genomen, want normaal gesproken gingen we altijd met de taxi. Mischa zei: “Ach kerel, zo moeilijk is dat niet. Je koopt een kaartje en volgt de borden Tokyo en daarna stap je over en volg je de borden Nagaoka Niigata.” Ik zei hem dat het makkelijker gezegd was dan gedaan. Waarop Mischa vertelde dat hij alles op de app zou zetten en als het dan nog niet lukte dat we dan een Japanner aan de mouw moesten grijpen, want zij helpen je altijd. De volgende ochtend zijn we vroeg naar het vliegveld gegaan, omdat we de vlucht natuurlijk niet weer wilden missen. We stapten uiteindelijk in het vliegtuig en hebben het verhaal gevolgd wat Mischa op de app had gezet. We kwamen in de middag aan op station Nagaoka waar Mischa ons al op stond te wachten. Wat was ik blij dat ik er uiteindelijk was.

We zijn ‘s avonds met ons drieën uit eten gegaan en hebben besproken wat het plan voor deze week was. Na een goed ontbijt zijn we de volgende ochtend om half negen vertrokken om de bergen in te gaan. We gingen zoals altijd eerst naar de grote faciliteit van Yoshijuki Hirasawa om te kijken of er nog wat voor ons tussen zwom. Hier kocht ik voor KOI-S-ENTER de eerste aankopen. Dit waren een aantal nisai en een aantal Sansai, eenkleurige vissen zoals Chagoi , Karashigoi en Soragoi. Zo gingen we deze dag meerdere kwekers langs. De volgende kweker waar we wat aankochten was Kansuke. Dit is een wat kleinere kweker die Go-Sanke kweekt. Hij kweekt met de bloedlijn van SFF uit Hiroshima.

We hadden onze zin gezet op de tosai die er zaten, dus vroeg ik aan Mischa of hij de kweker kon vragen wat de prijs ervan was. Mischa vertelde mij de prijs en ik keek direct op mijn inkooplijst van vorig jaar wat we toen betaald hadden. Dit was voor mij een mooie maatstaaf, omdat ik nu alleen de beslissing moest maken. De prijs was hetzelfde dus kon het sleepnet door de bak gehaald worden. De blauwe bowls werden gevuld en het handpicken kon beginnen, wat natuurlijk supergaaf is om te doen. We kwamen uiteindelijk op zo’n 85 stuks.

Op een dag vroeg Mischa aan mij of ik niet een keer bij NND (Niigata Nishikigoi Direct) wilde gaan kijken, wat uiteindelijk in de jaren erna mijn favoriete farm geworden is. De farm bestaat uit meerdere kwekers, Fujio Oomo bekend voor zijn Showa, Makotto San voor zijn Sanke, voor mij de beste Sanke kweker uit Niigata en Kobayashi San die de commerciële zaken doet en helpt op de farm. Ik zei tegen Mischa: “Even kijken kan altijd toch?” Eenmaal aangekomen op de farm kon je direct zien dat dit een farm van een hoog niveau was.

wiechert De farm zag er erg schoon en geordend uit. Na een rondleiding te hebben gekregen van Kobayashi vroeg ik aan Mischa of hij wou vragen of ze nog een hoge kwaliteit Sanke voor mijzelf hadden. Hij liep naar Kobayashi en vroeg het hem, waarop Kobayashi zei dat hij eerst even Makotto hiervoor moest ophalen. Samen kwamen ze aangelopen en ze vroegen ons om mee te lopen naar een ander huis. We liepen een trap op en kwamen een groot en zeer verzorgd Koi huis binnen waar we naar achteren moesten lopen. Toen we bij het desbetreffende bassin aankwamen vroeg Makotto aan een staflid om een grote blauwe bowl te vullen met water.

Ik vroeg direct aan Mischa wat er ging gebeuren, want er zaten toch wel hele mooie vissen in deze vijver, waarop Mischa antwoordde gewoon even af te wachten, want hij wist het ook niet. De bowl was gevuld met water en Makotto pakte een schepnet en deed een schitterende Sanke van 78cm in de bowl. Makotto vertelde me dat ze een week terug op de Nagaoka Koi Show best in size 7 geworden was. Ik heb er wel tien minuten naar zitten kijken en vroeg aan Mischa of hij de prijs wilde vragen, waarop hij antwoordde dat hij dit wel wilde, maar dat het niet goedkoop zou zijn.

Mischa vroeg de prijs en na antwoord te hebben gekregen van Makotto kwam hij het mij vertellen. Ik zei tegen Misha, na een paar minuten nagedacht te hebben, dat het een deal werd. Toen zei Mischa tegen mij dat ik naar Makotto toe moest lopen om hem een hand te geven en de deal te sluiten. De kweker vroeg of we nog een bakje koffie wilden voordat we weggingen. We kregen een bakje koffie plus een mooie kalender waar de vissen van hun farm opstonden, supergaaf.

Toen we ons bakje op hadden en naar de auto toe liepen vroeg Makotto aan Mischa wat hij vanavond ging eten. Dat wist hij nog niet. Makotto vroeg of we met hem en Kobayashi om zeven uur in het BBQ-restaurant wilden komen om samen te gaan eten. Dit leek ons super, dus hebben we ja gezegd. Om 18.45 uur haalde Mischa ons op bij het hotel om naar het restaurant te gaan. Eenmaal aangekomen vroeg de vrouw achter de kassa of we voor Makotto kwamen. We knikten en liepen achter haar aan naar de tafel waar de heren al met een drankje zaten. We hebben deze avond veel gesproken over hoe groot hun farm was en met welke bloedlijnen ze kweekten, et cetera. Toen we klaar waren met het eten kregen we nog een cadeautje. Ik kreeg een T-shirt van de farm en een setje handgemaakte eetstokjes met een Koi erop. De rest van deze week hebben we nog vele aankopen gedaan bij verschillende kwekers en zijn we goed geslaagd huiswaarts vertrokken.

Een paar weken later zouden we de vissen kunnen ophalen op Schiphol. Toen we de vissen hadden opgehaald en in de verschillende bassins in de zaak gedaan hadden, pakte ik als laatste mijn eigen Sanke uit. Toen ik de vis uit de zak liet gaan zag ik dat er iets mis was. Ik schepte haar omhoog en zag dat ze een schaafwond aan de zijkant van haar body had in het beni waardoor er een paar schubben als het ware wit waren geworden. Ik heb de volgende ochtend Mischa opgebeld en het vertelt en hij heeft contact met NND opgenomen. Ik moest wat foto’s maken en deze naar hen toesturen. Ze kwamen met het antwoord dat het beni van de vis wel zó dik was dat dit wel weer goed zou gaan komen, maar dat dit wel een lange tijd nodig zou hebben. Ze vertelden mij dat ze het goed zouden maken als ik weer terug zou komen in Japan. Hier had ik op het moment helaas niet veel aan, maar nu had ik wel iets om naar uit te kijken bij mijn volgende reis naar Japan.

Een jaar later toen ik weer in Japan was zei ik tegen Mischa of hij het nog wist. Hij vertelde dit zeker te weten en dat we er de volgende dag direct langs zouden gaan. Zoals beloofd reden we de volgende ochtend naar NND toe. Bij aankomst stond Kobayashi ons buiten op te wachten en nodigde ons uit voor een bakje koffie. Na de koffie gingen we het Koi huis binnen om naar eventuele nieuwe aankopen te kijken. Maikel (chef KOI-S-ENTER) zag een paar mooie nisai Go-Sanke en vroeg Mischa naar de prijs. Na enige onderhandeling begonnen we met het scheppen van de vissen Sanke, Kohaku en Showa.

We gingen er foto’s en filmmateriaal van maken voor het reisverslag dat Maikel elke avond maakte. Mischa zag Makotto aan komen lopen, liep naar hem toe en vertelde hem over de beschadiging van mijn Sanke. Na enig overleg vroeg Mischa of ik erbij wilde komen en vroeg wat mijn voorstel was. Ik vroeg hem om te vragen aan Makotto of ze het ermee eens zouden zijn dat ze mij een goede tosai Showa wilden geven en dat deze in azukari mocht blijven. Mischa vertaalde het aan Makotto en zijn antwoord was als volgt: “Ik geef Wiechert liever geen tosai, omdat het risico dat er weer wat mee zal gebeuren in de mudpond te groot is, dus geef ik hem liever een nisai Showa.” Ze vroegen aan mij of ik daarmee akkoord zou gaan en ik gaf aan dat ik het een hele goede oplossing vond.

Makotto vroeg mij met hem mee te lopen naar achteren in het Koi huis. Hier stond een groot bassin. Hij vertelde bij aankomst dat dit zijn tategoi vijver is. Makotto pakte het schepnet en ik zat met spanning te kijken wat hij naar boven zou gaan halen. Hij schepte een Showa en deed haar in een grote bowl. Hij vroeg aan mij wat ik ervan vond. Ik vertelde hem dat ik haar prachtig vond en dat het puur mijn smaak vis was. Makotto zei: “Dan is deze voor jou Wiechert, maar we willen wel dat ze nog een jaar in Japan blijft, omdat we graag zelf ook willen zien hoe ze ontwikkelt.” Ik vertelde hem dat ik dit juist geen probleem vond. Ik bedankte hem voor het mooie aanbod en toen vroeg hij ons of we die avond weer zin hadden om samen te gaan eten bij het BBQ-restaurant. Dit aanbod sloegen we natuurlijk niet af .

wiechertEen half jaar later, midden oktober, zag ik op mijn telefoon dat ik van Mischa een bericht had gekregen. Ik opende het direct en daar stond de tekst: “Wiechert, wat is jouw Showa ontzettend mooi uit de mudpond gekomen!” Ik opende de foto’s en wist niet wat ik zag. Wat een body en huidkwaliteit had deze vis gekregen. Een poosje later kreeg ik weer een bericht van Mischa met de vraag van NND of ik de Showa niet in wilde zetten op de 50e All Japan Koi Show in januari. Ik vertelde hem dat ik dat supergaaf zou vinden en dat het natuurlijk goed was. De dag van de show keek ik natuurlijk de hele dag naar mijn telefoon of ik geen bericht uit Japan had gekregen. En ja hoor, na uren gewacht te hebben kreeg ik het bericht van Mischa dat de Showa derde was geworden in haar klasse. Dit was een geweldig resultaat, omdat er heel veel inschrijvingen waren voor deze klasse, dus ik ben er ontzettend trots op .

De volgende vis die ik iets later kocht op een event bij NND was een Sanke van 76cm genummerd als Q3. Dit was een Sanke die je maar zelden tegenkwam dus ik wilde haar hebben, maar moest eerst afwachten of ik haar kon kopen. Dit gaat als volgt: de vissen zwemmen in blauwe vaten op het terrein bij de farm, aan de vaten hangen plastic zakjes waar je een kaartje in kan doen met je naam erop en de code van de desbetreffende vis die je graag aan zou willen kopen. Dit heeft Mischa voor mij gedaan, omdat hij in Japan was. Op die dag kreeg ik in de ochtend het bericht dat het gelukt was. De vis was gekocht en er zat een jaar azukari bij in. In oktober wilde ik naar Japan toe om deze Koi zelf te harvesten. We hadden met Makotto overlegd dat de Sanke in de bekende/beste mudpond zou gaan genaamd Angel Fountin, wat natuurlijk geweldig was.

Ik vroeg aan een vriend van mij, Alexander Wijnands die ook hetzelfde virus heeft, of hij met me mee wilde in oktober om te helpen met de harvest. Na veel overleg met Kobayashi van NND zei hij me dat de mudpond in de tweede week van oktober leeggehaald zou worden.

In oktober vlogen Alexander en ik dus richting Japan. Aangekomen na een lange reis moesten we ons de volgende ochtend melden op de farm. Toen we aankwamen op de farm waren er nog een paar bekende gezichten, namelijk team Koi ZANMAI. We gaven elkaar een hand en begonnen te praten over de harvest, terwijl de stafleden en de kwekers de spullen bij elkaar pakten. Alexander en ik moesten bij Oomo in de auto om naar de mudpond te rijden. We reden achter de bekende trucks waar de bassins op stonden met water voor de vissen die uit de mudpond komen. Dit was een geweldige rit door de bergen heen. Bij de scherpe bochten was het soms spannend, omdat er best wel wat water uit de bassins viel. We kwamen bij de mudpond aan en de spullen werden uitgeladen.

wiechertAlexander en ik deden ons waadpak aan en liepen naar de vijver om te gaan helpen. Voordat het sleepnet in het water ging werd er eerst een toespraak gehouden door Makotto waarin hij vertelde op welke dag de vissen erin gegaan waren, hoeveel vissen erin waren gezet, hoeveel verkochte vissen het zijn en wanneer er eventuele medicatie toegevoegd was. Toen Makotto klaar was met zijn speech vroeg hij ons om te helpen het sleepnet door het water te halen. We haalden het sleepnet rondom door de vijver heen wat best een werkje was, want bij elke stap die ik zette zakte ik best ver de blubber in. Na eenmaal rond te zijn geweest kon Makotto beginnen met de vissen op te tillen en ze in het opblaasbadje te plaatsen.

Het was best gaaf om te zien hoe deze mensen zulke grote vissen rustig overplaatsen. Alexander en ik konden toen de vissen die in een plastic zak gedaan waren optillen en naar de trucks brengen. Na een klein uurtje zaten alle vissen in de truck, waaronder ook mijn Sanke Q3 en reden we terug naar de farm. Op de farm aangekomen werd er een grote bowl neergezet met water waarin de vissen gemeten werden en vandaaruit werden ze overgeplaatst in blauwe showvaten. Als je hier als klant bij bent, wordt normaal gesproken jouw vis als eerste uit de truck gehaald.

De eerste vis die uit de truck kwam was echter niet mijn vis dus ik dacht, ach die komt zo wel. Maar de tweede vis was ze ook niet, pas nummer zes of zo. De vis werd in de meetbak gedaan en gemeten en ik vond dat er een beetje een gespannen sfeer hing. Eenmaal gemeten werd ze in het showvat overgeplaatst en ik liep er natuurlijk direct naartoe om te gaan kijken. Ook Johan Leurs kwam aanlopen en zei direct: “Wiechert, dat ziet er niet zo best uit.” Waarop ik antwoordde dat dat klopte, want ze had best een groot gat in haar gezicht, zo groot ongeveer als een golfbal. Ik kon wel door de grond zakken toen ik het zag. Het eerste wat ik deed was Mischa bellen, want hij was met klanten onderweg.

Hij pakte de telefoon op en zei: “Nou, is ze mooi geworden en klaar voor de Nagaoka Koi show?” Ik zei tegen hem: “Ze lijkt wel op Scarface!” Hij vroeg: “Hoezo?” “Omdat ze een groot gat in het gezicht heeft, vandaar!” zei ik. Mischa baalde enorm en zei: “Ik kom straks naar je toe als we bij de kweker klaar zijn.” Na ongeveer een uur kwamen Mischa en zijn klanten aangereden. Hij ging direct bij de vis kijken en zei dat het niet zo mooi was. We zijn toen naar Makotto toe gelopen en hij vertelde ons dat we morgenochtend weer terug op de farm moesten komen, want dan zou de andere bekende mudpond genaamd Champion mudpond afgevangen worden.

Hier zaten nog een tal van vissen in die nog in het bezit van NND waren en ik zou daar eventueel een keus uit zou kunnen maken als vervanging. Ik vroeg direct of de Sanke er ook nog in zat waar ik het jaar ervoor naar gekeken had, maar die ik op dat moment aan de prijzige kant vond. Hij knikte en wist direct over welke vis ik het had. De volgende ochtend zijn we naar NND gereden voor de harvest van de Champion mudpond. Makotto zei dat we op de weg ernaar toe eerst even twee klanten moesten oppikken.

Dit waren Japanse klanten die elk jaar bij de harvest zijn. We kwamen aan en eerst werd weer een toespraak gehouden en werd er getoast met sake en werd er ook wat in de mudpond gegooid. Dit doen ze (als bijgeloof) zodat de harvest goed mag gaan verlopen. Het sleepnet werd door de vijver gehaald en de vissen werden gebowld. Na enige tijd zaten de vissen in de bakken boven op de auto en reden we naar de farm terug. Hier werden alle vissen gemeten en gefotografeerd. De Sanke waar ik mijn zinnen op had gezet als vervanging van de Q3 zag er fantastisch uit. Ze was ongeveer 72cm en had een huidkwaliteit om u tegen te zeggen. Het beni was donkerrood, het shiroji was mooi wit en de grote sumi vlekken waren lakzwart.

wiechertAan het einde van de middag kwam Mischa aanrijden met zijn klanten en vroeg me hoe het gegaan was. Ik vertelde hem dat het een supermooie dag was en dat ik mijn keuze had gemaakt. Ik wees hem de vis aan en hij ging in overleg met Makotto over de Sanke. Toen Mischa terugkwam zei hij me dat ze er flink wat geld voor moesten hebben, waarop ik antwoordde dat ik het verschil van vorig seizoen ten opzichte van de Q3 wilde bijbetalen. Dit werd aan NND verteld waarop ze antwoordden: ”Deze Sanke is veel beter geworden en is een van de beste Sanke die we ooit gekweekt hebben.” Na een hevige onderhandeling van een klein uurtje kwamen we eruit en de vis was aangekocht.

Zo heb ik een aantal vissen van NND in mijn vijver zwemmen wat voor mij ook de favoriete kweker is van het noorden van Japan. Uiteindelijk heb ik nu ook een aantal vissen in de vijver zwemmen vanuit het zuiden van Japan waar ik op de dag van vandaag nog nooit ben geweest. Dit gaat hopelijk nog wel een keer gebeuren. De vissen die ik uit het zuiden heb aangekocht komen allemaal van Bompa af (Interkoi).

Ik ben bij Bompa terecht gekomen doordat hij mij een keer op een zomermiddag een bericht stuurde met de vraag of ik met hem samen wilde werken. Toen ik dit bericht las wist ik niet precies wat hij hiermee bedoelde, dus heb ik hem hiernaar gevraagd. Ik vond het namelijk een grote eer dat hij mij zomaar benaderde terwijl ik hem nooit persoonlijk gesproken had. Zijn bedoeling was dat ik ging bemiddelen en klanten ging helpen met hun keuze. Dit doe ik nu ruim twee jaar. Persoonlijk vind ik dat Interkoi het grootste aanbod heeft aan hoge kwaliteit Koi binnen de Benelux. Hierin onderscheidt Interkoi zich van anderen.  We hebben een mooie vriendschap opgebouwd en ik hoop dat dit zo blijft. 

Mischa is ondertussen een goede vriend van mij geworden en hij weet wat Koi voor mij betekent. Op een avond belde hij mij op met de vraag of het mij wat leek om te komen jureren op de Nagaoka Koishow. Dit leek mij een hele mooie ervaring en ik heb het met beide handen aangegrepen. De tickets werden geboekt en ik ben samen met mijn broer naar Japan gevlogen. We hebben eerst een paar dagen met Mischa door de bergen gereden en hebben veel kwekers bezocht. Mijn broer vond dit natuurlijk geweldig, want ook hij is een Koi liefhebber en ging voor het eerst mee naar Japan. De dag van de show moest ik ‘s ochtends vroeg aanwezig zijn op het terrein. Bij aankomst werden we in groepen verdeeld en kregen we eerst een uitleg over het regelement van de show. Ik zat bij Nogami, Kase en Teru Hiroi van de Marusaka Koifarm.

Als eerste moest je de Grand Champion uitzoeken. Hier had je tien minuten de tijd voor. Je schrijft je keuze op een briefje en gooit dit briefje in een bak. Nadat de stemmen werden geteld was het een gelijkspel en moest de keuze opnieuw gemaakt worden tussen de twee betreffende vissen. Uiteindelijk ging Marudo er met de prijs vandoor met een Kohaku van 94cm. Daarna moest je met je groep de desbetreffende size jureren die je toegewezen had gekregen, dit was 25BU en 75BU, wat natuurlijk super was. Je ging met je groep langs de vaten, Kase vroeg dan welke je de beste vond en dan stak je je hand op en de meeste stemmen golden.

Dit alles duurde zo’n twee uur, toen waren alle prijzen bekend en mocht het publiek het showterrein op. Dit alles was een hele mooie ervaring. Ik heb hier een jureringsjas aan overgehouden, een certificaat van jurering en natuurlijk de mooie herinneringen. Dit was een kleine impressie van mijn reizen naar Japan. Via deze weg wil ik in het bijzonder Mischa, Bompa, KOI-S-ENTER en de NVN bedanken voor alle mogelijkheden die op mijn pad zijn gekomen.

Wiechert Fuit

 

Meer afbeeldingen

Het leven van een Koikichi: afbeelding 1
Het leven van een Koikichi: afbeelding 2
Het leven van een Koikichi: afbeelding 3
Het leven van een Koikichi: afbeelding 4
Het leven van een Koikichi: afbeelding 5
Het leven van een Koikichi: afbeelding 6
Het leven van een Koikichi: afbeelding 7
Het leven van een Koikichi: afbeelding 8
Het leven van een Koikichi: afbeelding 9

Laat Een Reactie Achter

5 reacties

Roy

555


Wim DW

555


Jack

555


beereke

555


Polleke

555


Openingsuren

Zaterdag: Van 11.00 tot 14.00 uur.
Wil je later op zaterdag komen, maak dan even een afspraak
Zondag: Van 10.00 tot 12.00 uur, of nadien op afspraak.

Overige dagen: op afspraak.
GSM: +32 (0)478 36 74 74

Koi v/d week

2402001

sanke 2402001
inlove funny surprised sad angry thumbsup yesimage/svg+xml noimage/svg+xml